Estes días estou rematando un traballo sobre «Béla Bartók e a música popular». E, aínda que pouco ten que ver co tema central do traballo, apeteceume anexar aquí unha das súas máis célebres obras para piano: o Allegro bárbaro.
Cómpre aclarar que, para Bartók, o motivo barbárico, sobre o que xa experimentara con anterioridade a esta obra, consiste nunha disonancia empregada como acicate rímico e acento tímbrico (Vinay, 1986, 15). É dicir, que máis que nada consiste nun efecto sonoro que este compositor emprega para insuflar vitalidade, forza, nervio e empuxe ás súas composicións.
En concreto, no Allegro bárbaro o compositor explora as posibilidades percusivas deste instrumento (Vinay, 1986, 16) como ninguén antes o fixera, e dilúe os límites entre as familias de instrumentos establecidas na clasificación organolóxica de Sachs e Hornbostel.
Referencias bibliográficas:
Vinay, G. (1986). El siglo XX. Segunda parte. En Sociedad Italiana de Musicología. Historia de la música (vol. 11). Madrid: Turner. [Versión orixinal en italiano: Il novecento II. En Societa italiana di musicología. Storia della musica (vol. X). Turín: Edizioni Di Torino, EDT, 1977].
No hay comentarios:
Publicar un comentario